Tunay na Katawan at Dugo ni Kristo

Hesus, nananalig ako sa iyo!

Walang kaduda-duda na lubhang napakalinaw, klarong klaro, ang sinabi ni Hesus kung ano ba itong pagkain na ibinibigay niya para sa ikabubuhay ng mundo. Ito ay walang iba kundi ang kanyang laman. Ano daw? Laman daw? Sa sobrang linaw ng kanyang sinabi, nagtalo ang mga nakikinig sa kanya. Hindi nila pinagtalunan kung totoong narinig nila na laman daw ni Hesus ang kanyang ipakakain. Ang pinagtalunan nila ay “Paanong maibibigay sa atin ng taong ito ang kanyang laman upan kanin natin?”  At para maging maliwanag sa lahat, apat na ulit na ginamit ni Hesus ang mga salitang laman at dugo: 1. Malibang kanin ninyo ang laman ng Anak ng Tao ay inumin ang kanyang dugo, hindi kayo magkakaroon ng buhay; 2. Ang kumakain ng aking laman at umiinom ng aking dugo ay may buhay na walang hanggan; 3. Ang aking laman ay tunay na pagkain, at ang aking dugo ay tunay na inumin; 4. Ang kumakain ng aking laman at umiinom ng aking dugo ay nananahan sa akin, at ako sa kanya.

Malinaw na malinaw na “ang tinapay at alak ay nagiging katawan at dugo ni Kristo kaya masasabi na si Hesus ay tunay na naririto sa sakramento.” (CCC, 1375) Itinuro ni San Juan Chrysostomo: “Hindi ang tao ang nagdudulot ng pagbabago kaya ang iniaalay ay nagiging katawan at dugo ni Kristo. Ang nagdudulot ng pagbabagong ito ay mismong si Kristo na ipinako para sa atin. Ang pari na gumaganap sa papel ni Kristo ang siyang bumibigkas ng mga salitang ito, subalit ang kapangyarihan at biyaya ay sa Diyos. Ito ang aking katawan, ang wika niya. Ang salitang ito ang nagdudulot ng pagbabago sa mga alay.” Sa kapangyarihan ng Espiritu Santo at sa bisa ng salita ni Kristo, ang tinapay at alak na dinala sa altar ay nagiging katawan at dugo ni Hesus. Ang katawan at dugo, pati na ang kaluluwa at pagkaDiyos ng ating Panginoong Hesukristo ay tunay na tinataglay ng kabanal-banalang sakramento ng Eukaristiya. Sa madaling salita, ang buong Kristo ay tunay na nilalaman ng sakramentong ito. (CCC, 1374) Bagama’t hindi nagbabago ang anyo ng tinapay at alak, nagbabago ang kalikasan nito: ito ay nagiging katawan at dugo ni Hesus. Buong buo si Hesus sa bawat uri (species) at bahagi ng banal na Sakramentio. Kahit hatihatiin pa ang anyong tinapay, hindi nahahati si Kristo. (CCC, 1376) Kung paanong naroroon si Hesus noong pinanganak siya sa Batlehem, kung paanong naroroon siya noong namatay siya sa Kalbaryo, kung paanong naroroon siya at naghahari sa langit,  sa Misa, tunay na naririto si Hesus sa anyo ng tinapay at alak. Naririto si Hesus upang ialay niya ang kanyang sarili bilang kalugod lugod na handog sa Diyos Ama. Naririto si Hesus upang makuha niya para sa atin ang kapatawaran ng ating mga kasalanan. Naririto si Hesus upang makamit niya para sa atin ang lahat ng pagpapala at biyaya. Sa madaling salita, naririto si Hesus upang maidulot niya sa atin ang mga bunga ng kanyang kamatayan at muling pagkabuhay.

Kaya nga nakapagbibigay ng buhay na walang hanggan ang sakramentong ito sa sinumang tatanggap nito ay sapagkat ang kinakain at iniinom natin ay si Hesus, ang Diyos Anak. Ito rin ang dahilan kung bakit buong paggalang natin tinatanggap siya sa banal na Misa. Hindi pangkaraniwang pagkain, hindi ordinaryong pagkain at inumin ang iniaalay at pinagsasaluhan natin sa Misa kundi ang katawan at dugo ni Kristo. Huwag natin pagdudahan ito dahil ang mismong nagsabi na kinakain at iniinom natin ang kanyang laman at dugo ay walang iba kundi si Hesus. Hindi siya marunong magsinungaling. Hindi siya maaring magkamali dahil siya ang Daan, ang Katotohanan, at ang Buhay.  

Ave Maria Purissima, sin pecado concebida!

Ang Halaga ng palagiang Pagsisimba

Hesus, nananalig ako sa iyo.

“Kumain siya at uminom at siya’y lumakas” – ito ang sinabi ng unang pagbasa tungkol kay Profeta Elias na sa simula’y halos mawalan na ng pag-asa dahil sa matinding pagod na kanyang nadama sa kanyang mahabang paglalakbay. Pinakain siya at pinainom ng isang anghel at dahil dito, nakapaglakbay pa siya nang mahaba patungo sa Horeb, ang bundok ng Panginoon. Kung paanong nagdulot ng pambihirang lakas kay Elias ang ipinakain at ipinainom sa kanya ng anghel, gayon din ang idinudulot ng pagkaing ibinibigay ng Panginoong Hesus sa atin: “Ang sinumang kumain ng pagkaing bumaba mula sa langit ay hindi mamamatay. Ako ang pagkaing bumaba mula sa langit. Mabubuhay magpakailan man ang sinumang kumain nito. At ang pagkaing ibibigay ko sa ikabubuhay ng sanlibutan ay ang aking laman.”

Pinalalakas tayo ng kinakain natin. Pinapawi nito ang ating gutom at uhaw hanggang sa susunod na kainan. Dahil batid natin ang kapakinabangang dulot ng pagkain at inumin kaya tinitiyak nating hindi tayo lumiliban sa oras ng pagkain…hindi tayo nagpapalipas ng gutom. Subalit kay dali para sa atin ang isantabi ang pagtanggap ng banal na Komunyon! Palibhasa, hindi natin kaagad agad nakikita ang idinudulot nitong pakinabang sa atin. Parang walang naidudulot na mabuti para sa atin ang pagtanggap sa katawan ni Kristo. At dito tayo nagkakamali. Sa oras ng ating kamatayan, matutuklasan natin ang maraming kabutihan na idinulot sa atin ng mga banal na Misa na ating dinaluhan. Sa oras ng ating kamatayan, ang mga Misa na taos puso nating dinaluhan ang siyang magdudulot sa atin ng aliw at pag-asa. Ang isang Misang dinaluhan natin habang nabubuhay tayo ay higit na makakatulong sa atin sa oras ng ating kamatayan kaysa maraming mga pamisang iaalay para sa atin matapos nating pumanaw.

Sinabi ng ating Panginoon kay Santa Gertrudes: “Makatitiyak ang sinumang taimtim na dumalo sa banal na Misa na ang dami ng mga Santo na isusugo ko sa kanya upang aliwin at ipagtanggol siya sa oras ng kamatayan ay magiging kasukat ng dami ng mga Misang taimtim niyang dinaluhan sa buong buhay niya.” Huwag nating kalilimutan na ang oras ng ating kamatayan ang magiging pinakamalaking laban natin sa buhay. Sa oras na iyon, ibubuhos ni Satanas ang lahat ng nalalaman niyang panlilinlang upang makuha niya ang ating kaluluwa. Kaya nga kakailanganin natin ang lahat ng makalangit na tulong para ipag-adya tayo mula sa lahat ng masama dahil diyan nakasalalay ang ating kaligtasan.

Sinabi ni San Juan Maria Vianney: “Kung nalalaman lamang natin ang halaga ng Banal na Misa, tiyak na magsusumikap tayo na dumalo at makinabang tayo dito.” At sinabi pa ni San Pedro Julian Eymard: “Kilalanin mo, O Kristiyano, na ang Misa ang pinakabanal na gawain ng Relihiyon. Wala kang magagawang anupaman upang higit na purihin ang Panginoon o higit na tulungan mo ang iyong kaluluwa  kaysa taimtim na pagdalo sa Misa.” Kaya nga nararapat lamang na ituring nating mapalad tayo tuwing may pagkakataon tayong makadalo sa Misa. Si Santa Maria Goretti, isang labindalawang taong gulang na bata, ay naglakad ng labinglimang milya para lang makapagsimba sa araw ng Linggo. Si Padre Pio ay nagdiwang ng Misa kahit na siya’y nilalagnat at dinudugo. Sa ating sariling buhay, dapat nating ituring ang banal na Misa na mas mahalaga kaysa iba pang mga bagay. Sabi ni San Bernardo: “Higit na pakikinabangan natin ang pagdalo sa isang Misa kaysa anupamang kawanggawa o paglalakbay sa buong mundo para lamang marating ang mga banal na lugar.” Dapat unahin natin ang pagsisimba kaysa iba pang mga libangan na pinag-aaksayahan natin ng oras ngunit hindi naman nakatutulong sa ating kaluluwa. (Nauubos ang oras mo sa COC…matutulungan ka ba niyan sa oras ng iyong kamatayan? Mabibigyan ka ba niyan ng buhay na walang hanggan?) Matuto tayong maglaan ng oras at magsakripisyo kung kinakailangan para makapagsimba at makapagkomunyon. Sinabi ni San Agustin: “Binibilang ng mga anghel ang lahat ng ating mga yapak kapag pumupunta tayo sa simbahan upang dumalo sa Misa at dahil diyan ay gagantimpalaan tayo ng Diyos sa buhay na ito at sa kabila.” Kaya kunin natin ang lahat ng pagkakataon para makapagsimba at tumanggap ng Banal na Komunyon. Mabubuhay kaylanman ang sinumang kumain ng Tinapay ng buhay!

Ave Maria Purissima, sin pecado concebida!  

Pinakakain ng Diyos

Jesus, nananalig ako sa iyo!

Sa taong ito, ang mga pagbasa ay kinukuha sa Mabuting Balita ayon kay San Marcos. Subalit dahil maigsi ang aklat na ito, naglalaan ang Simbahan ng nararapat na panahon na pagnilayan ang mga kabanata sa aklat ni San Juan na tumutukoy sa misteryo ng Banal na Eukaristiya. Mabuting pagkakataon ito para maihanda natin ang ating mga sarili para sa pagdiriwang ng International Eucharistic Congress na gaganapin sa Cebu sa darating na Enero ng 2016.

Sa mabuting Balita sa araw na ito, sinabi ng ating Panginoong Hesus: “Gumawa kayo, hindi upang magkaroon ng pagkaing nasisira, kundi upang magkaroon ng pagkaing hindi nasisira at nagbibigay ng buhay na walang hanggan. Ibibigay ito sa inyo ng Anak ng Tao, sapagkat siya ang binigyan ng kapangyarihan ng Diyos Ama.” Lahat tayo ay naghahanap buhay upang magkaroon ng pagkain sa araw araw. Kahit mahirap, nagtratrabaho tayo dahil kailangan nating kumain para mabuhay. Sa kanilang paglalakbay sa disyerto patungo sa Lupang Pangako, walang pagkakataon ang mga Israelita na magtanim at mag-ani ng kanilang makakain dahil sa patuloy nilang paglilipat sa ibat ibang mga lugar. Dahil dito, nagbigay ang Diyos sa kanila ng tinapay na nagmumula sa langit tuwing umaga at mga pugo naman sa gabi. Ang Panginoon ang siyang nagpakain sa kanila sa buong apatnapung taon ng kanilang paglalakbay sa ilang. Anim na araw ang inilalaan natin sa paghahanap buhay upang kumita at mapakain natin ang ating mga pamilya. Subalit sa araw ng Linggo, lumiliban tayo sa paghahanap buhay upang makadalo sa Banal na Misa. Sa pagdiriwang ng Misa, ginagawa sa atin ng Diyos ang kanyang ginawa para sa mga Israelita sa kanilang paglalakbay sa ilang. Sa Misa, hindi tayo ang gumagawa para makakain. Bagkus, sa Misa, ang Diyos mismo ang nagpapakain sa atin.

Ipinaliwanag ng ating Panginoong Hesus: “Ang aking Ama ang nagbibigay sa inyo ng tunay na pagkaing mula sa langit.” At ang pagkaing bigay ng Diyos, ang pagkaing bumaba mula sa langit, ang pagkaing nagbibigay buhay ay walang iba kundi si Hesus: “Ako ang pagkaing nagbibigay buhay. Ang lumalapit sa akin ay hindi na magugutom, at ang nananalig sa akin ay hindi na mauuhaw kailanman.”

Totoo na inihahain sa altar ang tinapay at alak na nagmumula sa lupa at bunga ng ating paggawa. Subalit ang mga haing ito ay hindi nagiging Eukaristiya hanggat hindi ito pinagbabago ng Diyos at ginagawang katawan at dugo ni Hesus. Tulad ng bata sa pagbasa noong nakaraang linggo, nagdadala tayo sa dambana ng tinapay na niluto natin mula sa trigo at alak na pinisa natin mula sa ubas. Ngunit ang mga dinala natin ay hindi ang Eukaristiya. Upang maganap ang Eukaristiya, kailangang kunin ng Panginoon ang ating mga handog at ang mga ito’y gawin niyang kanyang katawan at dugo. Ang pinagsasaluhan natin ay hindi tinapay at alak kundi ang katawan at dugo ng Diyos Anak. Ang Eukaristiya ay hindi tungkol sa pagdadala natin ng tinapay at alak. Ang Eukaristiya ay tungkol sa pagpanaog ni Hesus mula sa langit patungo dito sa dambana. Ang Eukaristiya ay tungkol sa pagpanaog ni Hesus sa altar upang maibigay niya sa atin ang kanyang sarili bilang pagkaing nagbibigay buhay. Kung nauunawaan lang natin ang tunay na kahulugan ng mga sinabing ito ni Hesus, pananabikan natin ang pagdalo sa Misa. Sasabihin natin kay Hesus ang sinabi sa kanya ng mga tao: “Panginoon, bigyan ninyo kami lagi ng pagkaing iyan.” Kung nakikilala lamang natin kung sino ang tinatanggap natin sa banal na Komunyon, mapapaluhod tayo sa harap ng dakilang misteryong tinatanggap natin. Ang tinatanggap natin sa banal na Misa ay hindi pangkaraniwang pagkaing nasisira. Ang tinatanggap natin sa banal na Misa ay hindi natin kayang bilhin mula sa pinagtuluan ng ating pawis.  Ang tinatanggap natin sa banal na Misa ay ang pagkaing bumaba mula sa langit, ang pagkaing bigay ng Diyos Ama, ang pagkaing nagbibigay ng buhay na walang hanggan. Ito ay walang iba kundi si Hesus, ang pagkaing nagbibigay buhay. Sabihin natin sa kanya: “Panginoon, ibigay mo sa amin ang pagkaing iyan upang hindi na kami magutom o mauhaw kalian man.”

Ave Maria purissima, sin pecado concebida! 

At the Beginning of a New Pastorate

Hesus, nananalig ako sa iyo!

Sa unang linggo ng aking paglilingkod sa parokyang ito, parang nananadya ang Panginoon sapagkat tungkol sa mga pastol o pinuno ang mga pagbasa sa araw na ito. Sa unang pagbasa, binantaan ng Panginoon ang mga suwail na pinuno na parurusahan niya ang mga ito sapagkat “pinabayaan ninyo ang aking kawan. Hindi ninyo sila binantayan.” Upang maremedyuhan ang pinsalang dinulot ng kapabayaan ng mga tiwaling pinuno, sinabi ng Panginoon: “Hihirang ako ng mga pastol na magmamalasakit at mangangalaga sa kanila. Hindi na sila muli pang daranas ng takot at agam-agam, at wala nang maliligaw kahit isa.”

Ang mapagmalasakit na Pastol na hinirang ng Diyos ay walang iba kundi ang kanyang Anak na si Hesus. Sa Mabuting Balita ay nakita natin na nahabag si Hesus sa napakaraming taong nag-aantay sa kanya sapagkat para silang mga tupang walang pastol. At upang tugunan ang kanilang pangangailangan, tinuruan sila ng Panginoon ng maraming bagay. Tingnan ninyo kung paano ipinakita ng Panginoon ang malasakit niya sa mga tao: tinuruan niya sila ng maraming bagay. (Dito tayo madalas magkulang sa ating pangangalaga sa mga ipinagkatiwala sa ating pangangalaga…hindi natin tinuturuan ang mga ito ng maraming bagay tulad ng ginawa ng Panginoon. Siguro magandang tanungin rin natin ang ating mga sarili: naglalaan ba ako ng sapat na panahon na turuan ang aking mga anak?) Higit pa rito, inialay ni Hesus ang kanyang buhay upang iligtas tayong lahat at tipunin sa pagkakaisa ang mga anak ng Diyos na pinagwatak watak ng kasalanan: “Winakasan niya ang alitan ng dalawang bayan, kapwa ipinanumbalik sa Diyos at pinagbuklod sa iisang katawan. Naparito si Kristo at ipinangaral sa lahat ang mabuting Balita ng kapayapaan…Dahil kay Kristo, tayo’y kapwa makalalapit sa Ama sa pamamagitan ng Espiritu.”

Sa diwang ito nagsisimula ang aking paglilingkod sa parokyang ito. Aaminin ko pong may kaunting pangamba akong nadarama dahil sumusunod ako sa mga yapak ng mga batikang mga pastol na naunang dumaan na sa kasaysayan ng parokyang ito. Minsan, tinatanong ko ang Panginoon kung ano ba ang inaasahan niya sa akin sa pagdating ko rito. At parang sa mga pagbasa ngayon, narining kong tumugon ang Panginoon sa tanong na ito: “Hihirang ako ng mga pastol na magmamalasakit at mangangalaga sa kanila.” Ito po ang hinihingi ko sa Panginoon: na sana bigyan niya ako ng biyaya upang alagaan kayo nang may malasakit. Ipinagdarasal ko na matularan ko si Hesus at kayo’y turuan ko rin ng maraming bagay. Hindi ko alam kung talagang matutumbasan ko ang kakayanan ng mga nauna sa akin. Hindi ko alam kung matutumbasan ko ang inaasahan ninyo sa akin. Kaya nga sa pagsisimula ng paglilingkod ko sa inyo,  humihingi ako sa Panginoon hindi lamang ng karunungan at lakas kundi ng malasakit. Bigyan sana ako ng Panginoon ng kaloobang tulad sa kanya: pusong maamo at mahabagin…pusong may tunay na pagmamalasakit.

Ave Maria purissima, sin pecado concebida!

The Legacy of the Open Door

Thanks to Fr. Aris Sison for this photo of the evacuation in the Holy Family Parish

Praised be Jesus, Mary, and Joseph!

The day has come at last when my tenure in this parish must end. Tomorrow, I will be leaving for a new assignment and it is time for me to say goodbye to all of you. I find it significant that my last day as your parish priest should coincide with the gospel reading wherein the Lord Jesus sends his disciples on a mission. They were to journey without anything except a walking stick and sandals on the feet. They were not to stay for long in one place but the disciples must keep moving on like Jesus who had no place to lay his head on. As they go from one place to another, the disciples live on the hospitality of good people: “Wherever you enter a house, stay there until you leave.” 3 years ago, I entered this house and here I stay until I leave tomorrow. I stayed here because you welcomed me. As the good Lord pointed out, I lived on your hospitality and for this, I am very grateful. Thank you for welcoming me. Thank you for listening to what I have to say. You listened because you believed that I was sent to you by the Lord. By listening to me, you welcomed me not only in your home but in your hearts as well.

If there is one legacy which I wish to leave you, I hope that it would be the legacy of the open door. In my term as your pastor, I opened the basketball court to our neighbors who wished to play. I also opened the gates even during school days to welcome everyone who wished to pray. In times of calamities, I opened the Church to those who sought refuge from the storms. I kept repeating to you what Pope Francis constantly reminded us: that the doors of the Church must be kept wide open to welcome all people. Access to the Church must not be limited to the few students of the parochial school or to the few devout and decent people who come to pray. The Church must also welcome the poor, the dirty, and the sinner. At times, welcoming these people may compromise our security, our hygiene, or even our silence but still we have to open our doors because the Church must be a good neighbor who imitates the example of Christ the Good Samaritan.

As we have opened the doors of our parish to welcome all for the past 3 years, I beg you to keep opening your doors. Be always a welcoming parish. I beg you, do not lock the basketball rings to make it difficult for people to play. Always keep the gates open to welcome those who search for the Lord. Open the doors to welcome evacuees in times of crises. Open your doors to Christ who knocks and who redeems.

When we welcome Christ, we welcome the Father who blesses us in Christ with every spiritual blessing in the heavens. Pinagkakalooban tayo ng Ama ng lahat ng pagpapalang espiritwal dahil sa pakikipagkaisa natin kay Kristo. Salamat sa malugod na pagtanggap ninyo sa akin. Aalis akong baon ang magagandang alaala ng inyong pagmamahal at pagsisikap na maging banal. Patuloy kong isasagawa ang iniatas sa akin: ang mangaral sa m

ga tao na pagsisihan nila’t talikdan ang kanilang mga kasalanan, ang magpalayas ng mga demonyo sa mga inaalihan nito, at ang pagpapahid ng langis sa mga maysakit. Sa aking pag-alis, manatili nawa sa inyo ang kapayapaan ni Kristo, ang kapayapaang inilaan niya sa mga malugod na tumatanggap sa kanyang mga isinugo. Salamat po at paalam.

Jesus, I trust in you. O Mary conceived without sin, pray for us who have recourse to thee.

Sent as Sheep among Wolves

PRAISED BE JESUS, MARY, AND JOSEPH!           

2 weeks ago, the Supreme Court of the United States declared the recognition of same sex marriages in all the 50 states. This declaration was lauded by so many people all over the world as the liberation and victory of “love”. Although in the Philippines, we are beyond the jurisdiction of the US Supreme Court, many people are of the opinion that it will simply be a matter of time when same sex marriage will be recognized here. The prophecy of Our Lady of La Sallete in 1846 is being fulfilled: “All the civil governments will have one and the same plan, which will be to abolish and do away with every religious principle, to make way for materialism, atheism, spiritualism, and vice of all kinds…for disorder and love for carnal pleasures will be spread all over the earth.” (Our Lady of La Sallete, 1846)

In the first reading, God sent the prophet Ezekiel to the people of Israel, “rebels who have rebelled against me. They and their ancestors have rebelled against me to this very day. Hard of face and obstinate of heart are they to whom I am sending you.” (Susuguin kita sa bansang suwail. Pagkat mula sa kanilang ninuno, naghihimagsik na sila sa akin hanggang ngayon. Matigas ang kanilang ulo at walang pitagan.) Isn’t this an appropriate description of our present society which dares to redefine reality in order to suit our love for carnal pleasures? What we have today is an outright rebellion against God. And Christians who stand by the Gospel are labelled as narrow-minded bigots (panatiko). We are simply told that no one has the right to say that they know what God said. However, to say such is to deny the existence of Divine Revelation. We cannot deny the fact that God spoke to us through prophets and through his Son Jesus Christ.

Sa bayang matigas ang ulo, patuloy na sinusugo ng Diyos ang kanyang mga propeta: “Kaya puntahan mo sila at sabihin mong ito ang pinasasabi ng Panginoong Diyos. Sa makinig sila o sa hindi – pagkat matigas ang kanilang ulo – malalaman nilang may isang propeta sa gitna nila.” In spite of the stubbornness of the world, the Lord continues to send us: “Behold I send you like sheep among wolves.” (Mat. 10:16) the Lord does this because he does not give up on the world. He continues to call us to conversion, even despite the stubbornness of our hearts. Christians are supposed to be prophets who prophesy by walking against trends, by swimming against the tide. We bear a message that opposes the logic of the world. Thus, we expect opposition to the Gospel we are sent to preach.

Although being sent like sheep among wolves is frightening, the Lord assures us: “Ang tulong ko’y sapat sa lahat ng pangangailangan mo; lalong nahahayag ang aking kapangyarihan kung ikaw ay mahina.” The Lord arms us nothing but the cross and St. Anthony of Padua told us: “Christians must lean on the cross just as travelers lean on a staff as they begin a long journey.” We are sustained by that Cross. That is why we should say together with St. Paul: “Buong galak na ipinagmamapuri ko ang aking kahinaan upang palakasin ako ng kapangyarihan ni Kristo. Dahil kay Kristo, walang halaga sa akin kung ako’y mahina, kutyain, pahirapan, usigin, at magtiis. Sapagkat kung kailan ako’y mahina, saka naman ako malakas.”

Jesus, I trust in you. O Mary conceived without sin, pray for us who have recourse to thee.